Jogja- Bromo - Ijen - Lovina

4e blog:

Al eerder hebben we een klein beetje een beeld geschetst van het verkeer hier in Indonesië. De verkeerssituaties verbazen ons echter steeds weer en we willen proberen jullie een voorstelling te laten maken. Lesley, Jeanette en Oma Zwolle jullie zullen het waarschijnlijk herkennen!!

Tijdens de 12 uur durende  rit van Yogya naar Probolinggo hebben we onze ogen weer uitgekeken. Dit keer wel met een veel veiliger gevoel dan onze vorige busreis, want de chauffeur van de minivan baande zich rustig een weg door de overvolle straten. Het zijn de lokale lijn bussen die met veel lef (of gewoon als malloten) over de verkeerde weghelft scheuren. Zo komt het regelmatig voor dat wij met opengesperde ogen toe kijken hoe er een touringcar recht op ons af komt rijden, beide chauffeurs geven niet toe en houden het gas er op. Op het moment dat je denkt een frontale aanrijding te krijgen geeft de toe naderende chauffeur een slinger aan het stuur. De bus volgt met enig tegenzin en kantelt nog net niet omver. Pfieuw.. Die hebben we weer overleefd.
Op een éénbaansweg wordt je van beide kanten ingehaald door auto's, scooters, motoren en eigenlijk van alles wat hier onder een voertuig valt. Steeds wanneer er wordt ingehaald of je gaat een bocht door wordt er even getoeterd, eigelijk constant dus.. 
Er rijden hier vooral heel veel scooters en motoren, die worden gebruikt om allerlei dingen mee te vervoeren. Van hele families tot meters lange bamboe stokken. Het is geen uitzondering dat er 3 volwassen personen op een scooter zitten met 2 gesandwichte kinderen en nog een klein hummeltje voor op de plek waar je normaal je voeten neerzet, die dan ook nog op een hokje zit waar ze een kip in hebben zitten. In Nederland is het nog een beste opgave om dat aantal personen in een auto te vervoeren..
Een minimum leeftijd voor het besturen van een motor kennen ze hier ook niet. Of misschien ook wel, maar daar heeft merendeel van de kinderen lak aan. Zo zaten wij vreemd te kijken toen we met een bloedgang werden ingehaald door een jochie die niet ouder was dan 8 jaar. Samen met zijn kleinere broertje, waarschijnlijk een jaar of 4, hadden ze de grootste schik. Behendig stuurde hij de veelte grote motor over de zandweg en ontweek de grote gaten. Wj vroegen ons af hoe hij in vredesnaam op dat ding kwam en belangrijker nog, hoe stopt hij? Hier kregen we een paar kilometer verder antwoord op. Je rijdt gewoon richting een boom, daar stop je en dan wordt je geholpen om van je motor te komen. Levensgevaarlijk, maar wel simpel toch?!
Snelwegen zijn er niet, dus onderweg komen we door vele dorpjes. Het is daar dan ook heel normaal om de weg af te zetten en geld te vragen, een soort verkapte wegenbelasting. Al verdwijnt het waarschijnlijk rechtstreeks in de zakken van de persoon die het geld int. Het is kennelijk geen verplichting om te betalen, want onze chauffeur rijdt gewoon door. Op een gegeven moment haalt hij een vrachtwagen in en ziet te laat dat ook daar weer zo'n soort weg afzetting is. Over de verkeerde weghelft scheurt hij voorbij de vrachtwagen, tot er een tegenligger aankomt die ook gewoon gas blijft geven. Zelfs de vrouwen die het geld inzamelen weten niet wat ze moeten doen en springen van hun stoel af. De ideale oplossing, want de minivan wordt met een hoge snelheid door de wegafzetting gestuurd en als de dames waren blijven zitten hadden ze geen benen meer gehad. 
Verlichting op je auto?? Nergens voor nodig! In het donker volg je gewoon je voorganger in de hoop dat die wel ziet waar hij of zij rijdt. Carkits kennen ze hier ook niet dus wordt er gewoon de hele rit door met de telefoon aan het oor door het verkeer gescheurd. 
Bij kruispunten staan er vaak wel verkeerslichten, die enigszins orde scheppen in de chaos. Het beeld bij een rood verkeerslicht is overigens wel hilarisch, want dan staan ze met zo veel mogelijk scooters en auto's naast elkaar en is het een wedstrijd om als eerste weg te zijn. Verkeerslichten voor voetgangers zijn er niet en ook bij een zebrapad wordt niet voor je gestopt. Inmiddels zijn we het redelijk gewend en is het gewoon een kwestie van elkaar aan kijken, een bemoedigend knikje geven en aftellen maar. Vervolgens zet je het op een lopen, steek je je hand uit en hoop je dat er iets wordt afgeremd. Zodra we aan de overkant zijn kijken we elkaar lachend aan. Gehaald! Blijft wel spannend!

Wat hebben we de afgelopen dagen gedaan? Na Borobodur hebben we nog wat sight-seeing in Jogja gedaan en aangezien Marijn haar camera het begaf hebben we gelijk maar een nieuwe gehaald. Dat was ook nodig, want woensdag vertrokken we richting Probolinggo, hier vlakbij is de Bromovulkaan. Na 13 uur afzien in een busje konden we een paar uur slapen in een crappy hostel. Om 03.30 uur ging de wekker om de zonsopgang van de Bromovulkaan te zien. Hier scheurden we met een Jeep naar toe en het uitzicht was fantastisch. 

Daarna door naar IJen waar we nog korter konden slapen. Om 01.30 uur moesten we eruit om in het donker the Blue fire te zien. Er ging een pittige klim aan vooraf en we moesten ons door een zwavellucht heen bijten, maar wauw... Echt een prachtig uitzicht. Vervolgens klommen we weer uit de krater naar boven en ineens keken we omhoog en zagen een bergtop uit de wolken steken. Wederom een geweldig plaatje!!! Het maakte de opofferingen van zo vroeg op staan en de zware tocht meer dan waard. Ik realiseer me nu dat het lezen van de beschrijving niet in de buurt komt van hoe het is als je er staat.... 

Daarna zijn we in geheel Indonesische stijl (zie het verhaal over het verkeer) gedropt in Lovina op Bali. Daar hebben we voor 1 nacht een eigen bungalow waar het bed geweldig is, het zwembad heerlijk verfrist en het uitzicht zorgt voor de nodige ontspanning. Hebben we wel verdiend toch?